Nagła głuchota, leczenie i covid

Ciężko wraca mi się myślami do początku tego roku i początku mojego chorowania. Nie wiem, na ile to wszystko ma ze sobą związek, a na ile mam pecha i zaczęłam serię chorób.

Jest okres świąteczny, a ja płaczę. Płaczę, bo nie jestem w stanie wytrzymać zwykłych dźwięków, przesuwania krzesła. Nie jestem w stanie w zrozumieć rozmów prowadzonych w większym gronie. Miałam wrażenie, że doskonale słyszę dźwięki, które są ode mnie oddalone, a nie potrafię wyłapać słów rozmowy toczonej obok mnie. Czy wcześniej ktoś zwracał uwagę, że zwykłe przedmioty mogą wydawać tak bolesne dźwięki? Każdego dnia wstawałam i sprawdzałam, czy słyszę lepiej? Czy jest gorzej? Nie zmienia się, to znaczy, że leczenie nie działa, czy może to ja już nie zauważam różnicy? I tak spędziłam pierwszy miesiąc. 

Po drodze sylwester – wszyscy w imprezowej euforii, a ja… ja nie słyszę. W dodatku kontrolny audiogram w połowie stycznia pokazuje, że nastąpiła bardzo niewielka poprawa. W porównaniu do osób, które poznałam po drodze swojego leczenia, u mnie tej poprawy nie było.

Moje leczenie nagłej głuchoty polegało na zabiegach w komorze hiperbarycznej i leczeniu sterydowym. To była taka podstawa, dodatkowo brałam witaminy z grupy B oraz leki wspomagające mikrokrążenie. Leczenie w komorze trwało dwa tygodnie, wszystkie leki brałam ok. miesiąca. W tym czasie nie chodziłam do pracy, bo zwyczajnie nie miałam jak jej pogodzić z zabiegami w szpitalu. Sesja trwała ponad 100 minut, a dojazd do szpitala zajmował mi ponad godzinę w jedną stronę. Dostawaliśmy przez specjalną maskę tlen, w dodatku ciśnienie w komorze było takie, jakbyśmy byli kilkanaście metrów pod powierzchnią. Wszystko po to, żeby ułatwić dostępność tlenu, żeby tlen dostał się w te najmniej zaopatrzone miejsca.

Na początku lutego mieliśmy lecieć do Paryża. No właśnie, mieliśmy. Kilka dni przed wyjazdem rozchorowaliśmy się. Tym razem covid. Kolejne dwa tygodnie stresu, chociaż ja przeszłam w miarę spokojnie, bardziej bałam się o bliskich. Spędziłam kolejne dwa tygodnie w izolacji, w domu.

Dzięki nagłej głuchocie nauczyłam się jak działa NFZ, trafiłam pod opiekę poradni i regularnie chodzę na wizyty do specjalistów (a pod gabinetem siedzę ja i same starsze osoby). W połowie lutego, na kolejnym badaniu audiogramem (akurat wypadł na pierwszy dzień mojej pocovidowej izolacji), w końcu widzę to co chciałam zobaczyć najbardziej. Czyli słuch wrócił! Już mogę z ulgą powiedzieć, że słyszę tak samo, że nie wydaje mi się, że to nie jest lepszy dzień. Mam dowód, że słuch wrócił. W międzyczasie dostaje maila, że budowa mojego mieszkania przyśpieszyła, że wyprzedzili harmonogram. I był to jeden z pierwszych cieplejszych dni w tym roku. Wydawało mi się, że to co złe, za mną, że wychodzę na prostą.

k.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Blood patch - zabieg

Obraz
Bardzo chciałam znaleźć jakieś informacje, porozmawiać z kimś, kto przeszedł to co ja. Dobrze mieć diagnozę, ale chciałam wiedzieć co dalej. Wykonają mi zabieg, wrócę do domu i wrócę do normalności? Będę mogła funkcjonować tak jak wcześniej czy jednak będę musiała liczyć się z powrotem bólu? Rozpoczynam trzeci tydzień w szpitalu, trzecim już szpitalu, trzecim oddziale. Cały czas nie mogę liczyć na odwiedziny, lekarza widzę tylko na obchodzie, nikt się mną nie interesuje. Może poza księdzem. Tylko, że mi było coraz bardziej wszystko jedno. Przestawałam jeść, warunki na oddziale były tragiczne. Obecnie wszyscy mamy świadomość potrzeby dezynfekcji i dbania o sterylność, a ja miałam zmieniany wenflon przez pielęgniarki bez rękawiczek. Nie mogłam chodzić, na badania byłam przewożona jak worek ziemniaków. Czułam, że przestaje być traktowana jak człowiek. Najbardziej, chciałam być już po wszystkim, wrócić do domu i umyć się we własnej łazience. W poniedziałek po południu zostałam zabran...
Czytaj więcej

Niepowodzenia i zmiana leczenia

W czwartek wieczorem wróciłam na szpitalny oddział neurochirurgii . Bardzo bałam się badania, bo przy ostatniej punkcji z kontrastem o mało nie zemdlałam. W dodatku czekałam na to badanie trzy tygodnie i samo czekanie było wykańczające. Wszystko działo się dosyć szybko, na porannym obchodzie lekarz powiedział, że ok. 9-10 wezmą mnie na badanie. O 8:30 już jechałam szpitalnym łóżkiem na salę z tomografem. Wszyscy byli przygotowani jak do operacji, trochę tego się nie spodziewałam. Lekarz trzykrotnie wykonywał nakłucie lędźwiowe, ponieważ za każdym razem wydawało mu się, że nie jest w kanale kręgowym – nie było w ogóle płynu mózgowo-rdzeniowego. Dopiero kiedy zahaczył o korzeń nerwowy, upewnił się, że jest w dobrym miejscu, a ja myślałam, że już nie będę miała czucia w nodze. W trakcie prób nakłucia, ja znowu zaczęłam mdleć. Było to naprawdę najgorsze badanie jakie miałam. Później miałam podany kontrast, a lekarze na wielkim monitorze nade mną wszystko oglądali na żywo, jak kontrast r...
Czytaj więcej

Zespół podciśnienia - podsumowanie, objawy, etapy choroby

Do szpitala początkowo miałam wrócić 3.05. Dostałam telefon, że niestety musimy przesunąć moje przyjęcie na 8.05. Kilka dni przed, dowiaduje się, że znowu nastąpi przesunięcie. Tym razem mam stawić się w szpitalu 12.05. Kiedy przyjmą mnie do szpitala, następnego dnia będę miała ponowne badanie z kontrastem, żeby zlokalizować miejsce wycieku. W tym szpitalu, badanie będzie wyglądało inaczej - podczas podawania kontrastu, lekarze będą na żywo obserwować jak rozprzestrzenia się on po organizmie. W powtórzonym rezonansie padło podejrzenie, że pojawiło się jeszcze jedno miejsce wycieku. Dopiero na podstawie tego badania, będą ustalane szczegóły związane z operacją. Boję się, że to znowu będzie oznaczało czekanie. Mój stan może nie jest zagrożeniem życia, ale na pewno nie pozwala mi normalnie funkcjonować. W miarę dobrze czuję się tylko w pozycji leżącej. Tylko takiej naprawdę leżącej. Jednak po 1,5 miesiąca spędzonego w łóżku naprawdę mam dość. Nie jestem w stanie przygotować sobie jedz...
Czytaj więcej