Zespół podciśnienia śródczaszkowego - podejrzenie diagnozy

To był piątek. Tego dnia miał przylecieć do Warszawy Prezydent Stanów Zjednoczonych. A moja trasa z jednego do drugiego szpitala, pokrywała się z jego przejazdem z lotniska do hotelu. Nie byłam wieziona karetką, tylko transportem medycznym, więc musiałam poczekać, aż przejedzie Biden. Lekarka, która była odpowiedzialna za moje przyjęcie tego dnia była w pracy do godziny 18. Ja o 18:15 przyjechałam na izbę przyjęć. Zanim wykonano mi test na covid i zanim pojawił się wynik była 22:30. Bardzo źle się czułam, bolała mnie głowa. Wylądowałam na kilka godzin w izolatce, nie mogłam stamtąd wyjść, nie wiedziałam co się dzieje. Nikt nic nie wiedział. Przed 23 zostałam przewieziona na oddział – byłam w szpitalu zakaźnym, więc na każdym kroku natykaliśmy się na śluzy i kolejne drzwi. Trafiłam sama do sali, w oknach były kraty. Wymarzony piątkowy wieczór.

Jest weekend, lekarz dyżurny na wstępie powiedział mi, że nie mam zapalenia opon mózgowych i nie powinno mnie tu być. Decyzję o moim przyjęciu podjęła pani ordynator, której nie ma w pracy. Dopiero jak będzie, będziemy mogli podejmować dalsze kroki. Czyli trafiłam do szpitala zakaźnego, w którym nie powinno mnie być i nikt nie bierze za mnie odpowiedzialności? W dodatku mamy ostatnie dni pandemii i całkowity zakaz odwiedzin. Trafiłam do szpitala, upływają kolejne dni, nie mogę zobaczyć nikogo bliskiego, jestem sama. Cały czas nie mam żadnej diagnozy i bardzo źle się czuje.

Dopiero we wtorek pojawił się mój lekarz prowadzący. Wysyła mnie na kolejne badania, pobierają mi kolejne ilości krwi. To był chyba pierwszy moment, kiedy pielęgniarki zaczęły mieć problem, żeby znaleźć odpowiednią żyłę. Miałam na sobie wszystkie kolory siniaków i zaliczyłam wszystkie możliwe miejsca wkłucia. W międzyczasie przychodzą wyniki z poprzedniego szpitala. Wszystko w porządku. Skoro to nie jest zapalenie opon mózgowych, podejrzenie padło na choroby autoimmunologiczne, stąd ilość badań w przeróżnych kierunkach.

Dopiero w środę pojawia się przełom, tak naprawdę najważniejszy. Podejrzewamy u Pani zespół podciśnienia śródczaszkowego. Jutro przyjedzie neurolog z innego szpitala, żeby Panią skonsultować. Czyli z oddziału neurologii, od lekarzy neurologów, trafiłam do szpitala zakaźnego, żeby ponownie konsultował mnie neurolog, z jeszcze kolejnego szpitala? To ma sens.

W czwartek neurolog po konsultacji trwającej może 3 minuty, podtrzymał podejrzenie diagnozy. Nie wiem co miała dać ta konsultacja, nie wniosła niczego nowego. Tylko, że znowu nie ma mojego lekarza prowadzącego i znowu nikt nie chce wziąć za mnie odpowiedzialności. Spędzam kolejne dni sama, odizolowana od świata i normalności.

W piątek wieczorem dostaję informację, że na jutro rano jest zamówiony transport i jadę do kolejnego szpitala. Czy ja dobrze rozumiem, że znowu przekazują mnie do kolejnego szpitala? Że znowu na weekend wyląduję bez żadnego postępu w diagnozie, a co z leczeniem?

Opisując te wszystkie wydarzenia i wracając do tych wspomnień, wydaje mi się, że to wcale nie trwało aż tak długo. Było tak dużo emocji w tym wszystkim, tak dużo zmian i obrotów wydarzeń, niepewności, a przede wszystkim mojej izolacji, że w tamtym momencie trwało to dla mnie wieki. W szpitalu zakaźnym na tyle podupadłam psychicznie, że było mi wszystko jedno. Chciałam tylko wrócić do swojego domu. Nie wiedziałam co mi jest, nie mogłam wyjść z sali, nie mogłam z nikim normalnie porozmawiać (swojego lekarza widziałam raz dziennie przez kilka minut). A przede wszystkim, cały czas coraz gorzej się czułam. Nie dostawałam żadnego leczenia, tylko leki przeciwbólowe, które i tak na dłuższą metę nic nie dawały.

k.



 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Blood patch - zabieg

Obraz
Bardzo chciałam znaleźć jakieś informacje, porozmawiać z kimś, kto przeszedł to co ja. Dobrze mieć diagnozę, ale chciałam wiedzieć co dalej. Wykonają mi zabieg, wrócę do domu i wrócę do normalności? Będę mogła funkcjonować tak jak wcześniej czy jednak będę musiała liczyć się z powrotem bólu? Rozpoczynam trzeci tydzień w szpitalu, trzecim już szpitalu, trzecim oddziale. Cały czas nie mogę liczyć na odwiedziny, lekarza widzę tylko na obchodzie, nikt się mną nie interesuje. Może poza księdzem. Tylko, że mi było coraz bardziej wszystko jedno. Przestawałam jeść, warunki na oddziale były tragiczne. Obecnie wszyscy mamy świadomość potrzeby dezynfekcji i dbania o sterylność, a ja miałam zmieniany wenflon przez pielęgniarki bez rękawiczek. Nie mogłam chodzić, na badania byłam przewożona jak worek ziemniaków. Czułam, że przestaje być traktowana jak człowiek. Najbardziej, chciałam być już po wszystkim, wrócić do domu i umyć się we własnej łazience. W poniedziałek po południu zostałam zabran...
Czytaj więcej

Niepowodzenia i zmiana leczenia

W czwartek wieczorem wróciłam na szpitalny oddział neurochirurgii . Bardzo bałam się badania, bo przy ostatniej punkcji z kontrastem o mało nie zemdlałam. W dodatku czekałam na to badanie trzy tygodnie i samo czekanie było wykańczające. Wszystko działo się dosyć szybko, na porannym obchodzie lekarz powiedział, że ok. 9-10 wezmą mnie na badanie. O 8:30 już jechałam szpitalnym łóżkiem na salę z tomografem. Wszyscy byli przygotowani jak do operacji, trochę tego się nie spodziewałam. Lekarz trzykrotnie wykonywał nakłucie lędźwiowe, ponieważ za każdym razem wydawało mu się, że nie jest w kanale kręgowym – nie było w ogóle płynu mózgowo-rdzeniowego. Dopiero kiedy zahaczył o korzeń nerwowy, upewnił się, że jest w dobrym miejscu, a ja myślałam, że już nie będę miała czucia w nodze. W trakcie prób nakłucia, ja znowu zaczęłam mdleć. Było to naprawdę najgorsze badanie jakie miałam. Później miałam podany kontrast, a lekarze na wielkim monitorze nade mną wszystko oglądali na żywo, jak kontrast r...
Czytaj więcej

Zespół podciśnienia - podsumowanie, objawy, etapy choroby

Do szpitala początkowo miałam wrócić 3.05. Dostałam telefon, że niestety musimy przesunąć moje przyjęcie na 8.05. Kilka dni przed, dowiaduje się, że znowu nastąpi przesunięcie. Tym razem mam stawić się w szpitalu 12.05. Kiedy przyjmą mnie do szpitala, następnego dnia będę miała ponowne badanie z kontrastem, żeby zlokalizować miejsce wycieku. W tym szpitalu, badanie będzie wyglądało inaczej - podczas podawania kontrastu, lekarze będą na żywo obserwować jak rozprzestrzenia się on po organizmie. W powtórzonym rezonansie padło podejrzenie, że pojawiło się jeszcze jedno miejsce wycieku. Dopiero na podstawie tego badania, będą ustalane szczegóły związane z operacją. Boję się, że to znowu będzie oznaczało czekanie. Mój stan może nie jest zagrożeniem życia, ale na pewno nie pozwala mi normalnie funkcjonować. W miarę dobrze czuję się tylko w pozycji leżącej. Tylko takiej naprawdę leżącej. Jednak po 1,5 miesiąca spędzonego w łóżku naprawdę mam dość. Nie jestem w stanie przygotować sobie jedz...
Czytaj więcej