Od nowa - zespół podciśnienia śródczaszkowego

  W piątek czekał mnie ponowny blood patch . Samo przygotowanie do zabiegu wyglądało zupełnie inaczej, niż w poprzednim szpitalu. Czułam się trochę jakby szykowano mnie do operacji. Znowu byłam na czczo, znowu bałam się, że będzie mi słabo. Patrząc na to wszystko, cieszę się, że trafiłam w tak dobre i profesjonalne miejsce. Kiedy zjechaliśmy do sali zabiegowej, zaskoczyła mnie ilość osób. Pielęgniarki, które mnie przywiozły również nie spodziewały się takiej ilości profesorów i lekarzy. Wszystko działo się dosyć szybko, a każda osoba, przybywająca bezpośrednio przy mnie, wiedziała co ma robić. Dostałam miejscowe znieczulenie na trzech poziomach oraz dożylnie leki przeciwbólowe. Na wszelki wypadek dostałam też antybiotyk. Wszystko było sterylne i cały czas byłam pytana o samopoczucie. Przy takiej ilości lekarzy, nic nie mogło pójść źle . Dzięki ilości leków przeciwbólowych, był to chyba najprzyjemniejszy zabieg ze wszystkich które miałam do tej pory. Jestem bardzo wdzięczna całemu...

W czwartek wieczorem wróciłam na szpitalny oddział neurochirurgii . Bardzo bałam się badania, bo przy ostatniej punkcji z kontrastem o mało nie zemdlałam. W dodatku czekałam na to badanie trzy tygodnie i samo czekanie było wykańczające. Wszystko działo się dosyć szybko, na porannym obchodzie lekarz powiedział, że ok. 9-10 wezmą mnie na badanie. O 8:30 już jechałam szpitalnym łóżkiem na salę z tomografem. Wszyscy byli przygotowani jak do operacji, trochę tego się nie spodziewałam. Lekarz trzykrotnie wykonywał nakłucie lędźwiowe, ponieważ za każdym razem wydawało mu się, że nie jest w kanale kręgowym – nie było w ogóle płynu mózgowo-rdzeniowego. Dopiero kiedy zahaczył o korzeń nerwowy, upewnił się, że jest w dobrym miejscu, a ja myślałam, że już nie będę miała czucia w nodze. W trakcie prób nakłucia, ja znowu zaczęłam mdleć. Było to naprawdę najgorsze badanie jakie miałam. Później miałam podany kontrast, a lekarze na wielkim monitorze nade mną wszystko oglądali na żywo, jak kontrast r...